“من نگران بودم که ممکن است آلوده شوم. همه می ترسیدند. ”میات مون یی ، جمع آوری کننده اطلاعات سازمان بهداشت جهانی (WHO) 32 ساله.

از ماه مارس ، خانم مون یی ، دانش آموخته رشته کامپیوتر از South Dagon Township در یانگون ، در بیمارستان South Okkalapa در پایتخت سابق کار می کند. این بیمارستان به عنوان بیمارستان زنان و کودکان برنامه ریزی شده بود اما به یک مرکز درمانی COVID-19 تبدیل شده است.

جای تعجب نیست که او در ابتدا کاملاً نگران کار با یک بیماری عفونی بود که اطلاعات کمی در مورد آن شناخته شده بود ، با این تفاوت که این باعث کشته شدن مردم و مریض کردن دیگران می شود: کارکنان بهداشتی در خط مقدم در سراسر جهان با COVID-19 با نرخ بالاتری مبتلا شده اند تقریباً از هر گروه دیگر ، به جز شاید افراد مسن. بسیاری از پزشکان ، پرستاران و کارمندان اداری درگذشته اند.

وی ادامه می دهد: “اما من به سایر پرسنل بهداشتی و کارمندان خیریه که مایل به کار و حتی داوطلب هستند فکر کردم و این ترس من را از بین برد”. “و هنگامی که من کار خود را شروع کردم ، متوجه شدم که از امکانات به خوبی مراقبت شده است ، که ترس من را برطرف می کند.”

میات مون یی

Myat Mon Yee اطلاعات مربوط به عفونت های COVID-19 را در بیمارستان South Okkalapa در یانگون جمع آوری می کند.

“داده چراغ انتهای تونل است”

برای م planثر بودن یک طرح اضطراری بهداشت ملی ، کارمندان دولت و بهداشت باید داده های بسیار قابل اعتمادی داشته باشند ، این بدان معنی است که کارکنان خانم Mon Yee نقش اساسی دارند.

دکتر فابیو کالداس دو مسکیتا ، رئیس تیم های HIV ، هپاتیت ویروسی و سل در WHO در میانمار ، می گوید: “داده ها چراغ انتهای تونل هستند.” “ما باید بدانیم که چه تعداد از افراد تحت درمان هستند و چه تعداد تخت برای بیماران جدید در دسترس است. اندکی در مورد جنسیت ، سن و وضعیت بیماری بیماران و البته محل زندگی آنها و ملاقات با آنها. و ما باید بدانیم که چه تعداد آزمایش در حال انجام است و چه تعداد کیت تست در دسترس است. “

“ما باید بدانیم که چه داروهایی توسط بیمار استفاده می شود. چه تجهیزات محافظتی برای کارکنان مراقبت های بهداشتی مورد نیاز است. و تعداد کارمندان مشغول درمان و پاسخگویی: اینها فقط به نظر می رسد تعداد زیادی باشد ، اما کلید تصمیم گیری در هنگام بحران هستند. “

© یونیسف / نیان زای هتت

کارکنان فرودگاه محموله های PPE عرضه شده توسط یونیسف را در فرودگاه بین المللی یانگون ، میانمار تخلیه می کنند.

“شما باید شجاع باشید”

در ماه فوریه به سرعت مشخص شد که وزارت بهداشت و ورزش افراد كافی برای انجام این نقش فنی را ندارد ، بنابراین WHO سه نفر را استخدام كرد كه مایل به انجام خطرات ناشی از كار در بیمارستان هستند ، از جمله خانم مون یی.

دکتر د مسکویتا می گوید: “شما باید شجاع باشید تا در بیماری های عفونی کار کنید.” “بسیاری از متقاضیان کار در میانمار وقتی فهمیدند که قصد دارند روی COVID-19 در بیمارستان کار کنند ، کار را رد کردند. در سال 1987 نیز همینطور بود. زمانی که من شروع به کار با HIV کردم و ما دقیقاً نمی دانستیم که چگونه این افراد را آلوده کرده است. “

در محل کار ، خانم مون یی از ماسک و محافظ صورت استفاده می کند ، ضد عفونی کننده دارد و مرتباً دست های خود را می شوید. لباس محافظ از جمله کلاه و روپوش به او داده می شود و امکانات به طور منظم ضد عفونی می شوند.

اما وی همچنین هنگام بازگشت به خانه باید اقدامات احتیاطی را انجام دهد ، كه مادربزرگ 95 ساله ، مادر 70 ساله ، خواهر و خواهرزاده اش را با آنها در میان می گذارد. “وقتی به خانه می رسم ، با کسی صحبت نمی کنم. بلافاصله لباس هایم را دوش می گیرم و در آب صابون می خیسم. من ضد عفونی کننده را روی همه وسایلم اسپری می کنم و یک ساعت در انزوا می مانم.

آماده شدن برای موج دوم

خانم مون یی با وجود اقدامات احتیاطی بسیار آگاه است که هیچ درمانی برای COVID-19 وجود ندارد و نگران برخورد موج دوم با میانمار است.

او می گوید: “افزایش اخیر نرخ عفونت من را بسیار مضطرب کرده است”. “من خوشحالم که می توانم در پاسخگویی دولت و WHO سهیم باشم ، و از این فرصت سپاسگزارم ، اما نگران سایر کارکنان بهداشتی هستم که خسته شده اند.

“ما فقط امیدواریم که بیماران به سرعت از COVID بهبود یابند: من می خواهم همه گیری به زودی پایان یابد و همه در امنیت باشند.”